Hoewel de noordzeekrab oorspronkelijk uit Azië komt, is hij een vaste bewoner van veel viswateren en een vijand van veel vissers geworden – en verdient dus een plaats in ons vislexicon.

Aangenomen wordt dat de noordzeekrab in het begin van de vorige eeuw door de scheepvaart in de Europese wateren is geïntroduceerd. Omdat hij in ons land vrijwel geen natuurlijke vijanden heeft, kon hij zich rustig verspreiden. Bovendien is het een omnivoor (hij eet waterplanten, larven, mosselen, slakken, kleine vissen en aas) en neemt hij voedsel van inheemse dieren. Daarom wordt zijn verspreiding zeer kritisch bekeken.

De wolhandkrab dankt zijn naam aan de mannelijke exemplaren, waarvan de scharen bedekt zijn met talrijke kleine haartjes. De krabben kunnen tot 30 centimeter breed worden (meting inclusief poten).

Wollige handkrabben als overlast bij het vissen

Talloze riviervissers hebben al kennis gemaakt met de wantenkrab – maar geen bijzonder aangename. Deze krab heeft namelijk de neiging om het aas – als het op de bodem wordt aangeboden – van de haak te eten.

Ook fuikvissers hebben problemen met de krab. Naar verluidt is het verschillende keren voorgekomen dat de krabben visfuiken aanvielen en de gevangen vis opaten.

Als u vist op rivieren waar de noordzeekrab voorkomt, moet u wellicht uw vistuig aanpassen om te voorkomen dat de krabben aan uw aas komen. De eenvoudigste manier om dit te doen is het aas niet helemaal te laten zinken. Met een drijver, zoals een klein polystyreenballetje dat op de onderste helft van de leader wordt geplaatst, kun je het aas zoveel drijfvermogen geven dat het boven de bodem zweeft en alleen door de vis kan worden opgepikt.